ကြၽန္မခ်စ္သူ အခန္းကိုလာတဲ့ မိန္းမ
ကြၽန္မနာမည္ ဝင္ဒီလို႔ေခၚပါတယ္။ ကြၽန္မခ်စ္သူ မာ့ခ္နဲ႔ ရွင္းက်ဴမွာ ေတြ႕ၿပီး ကြၽန္မတို႔ ခ်စ္ေနတာ ခုဆိုရင္ ၅ႏွစ္ေတာင္ ရွိေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီ၅ႏွစ္အတြင္းမွာ အေတြ႕နည္းပါတယ္။
ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး။ အလုပ္ေၾကာင့္ ကြၽန္မ ထိုင္ေပကို ေျပာင္းရတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးအေျခအေနမွာ အခ်စ္မပ်ယ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းရတာ အေတာ္ေလး ခက္ခဲပါတယ္။ ကြၽန္မဟာ အၿမဲတမ္း မာ့ခ္ကို ထိုင္ေပမွာ အလုပ္လုပ္တစ္ခုခုရွာပီး မေျပာင္းရေကာင္းလားဆိုၿပီး အျပစ္တင္ေလ့ရွိပါတယ္။ဒါေပမယ့္ အၿမဲတမ္းလည္း သူက မေျပာင္းႏိုင္ဘူးလို႔ ျငင္းပါတယ္။ အခုေတာ့ ပုံစံၾကည့္ရတာ သူ႔မွာ အျခား မေျပာင္းႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းရင္း ရွိေနၿပီနဲ႔ တူပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္တာ ၿပီးခဲ့တဲ့လ ကေပါ့
အဲဒီေန႔က ကြၽန္မ ရွင္းက်ဴကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ မာ့ခ္တို႔ လမ္းထိပ္က စတိုးဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ဝင္ဝယ္တယ္။ အဲဒီ ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ေကာင္ေလး ကြၽန္မကို ၾကည့္တဲ့ မ်က္လုံးေတြက တစ္မ်ိဳးထူးျခားေနတယ္။
“ဟဲ့ ေရာ္ကီ၊ ငါ့ကို ဘာလို႔ အဲလိုၾကည့္ေနတာလဲ? ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ။” ကြၽန္မ ေကာ္ဖီခြက္ ကိုင္ရင္း၊ အမ္းေငြလွမ္းယူရင္း ေမးလိုက္တယ္။”မဝင္ဒီက အရမ္းလွတာပဲေနာ္.၊ ဒါနဲ႔မ်ား။ ကြၽန္ေတာ္နားမလည္ဘူးဗ်ာ။” ေရာ္ကီက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ပါ။ ဒီႏွစ္ေတြအတြင္း ကြၽန္မ မာ့ခ္အိမ္ကို ဝင္ထြက္ေနေတာ့ ရင္းႏွီးေနၿပီဆိုပါေတာ့။”ဘာကို နားမလည္တာလဲ” ျဗဳန္းကနဲဆို ေရာ္ကီ ကြၽန္မကို ရည္းစားစကားေျပာမယ္ ထင္သြားတယ္။
“မဝင္ဒီရာ၊ ကြၽန္ေတာ္ တဲ့ပဲ ေျပာေတာ့မယ္ဗ်ာ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ကြၽန္ေတာ္ မာ့ခ္ အိမ္ထဲကေန ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ထြက္လာတာကို ေတြ႕လိုက္တယ္ဗ်။” ေရာ္ကီ့ပုံစံက ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္နဲ႔ ေျပာလာတယ္။
“ဟုတ္လား” ကြၽန္မ ႐ုတ္တရက္လန႔္သြားတယ္။ အေစာတည္းက ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ၁ေနရာစီ ေနတာ သိပ္စြန႔္စားလြန္းတယ္ဆိုတာ သိေနေပမယ့္ ဒီလိုပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ သိရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားဘူး။
“တကယ္ အဲဒီေနက မနက္အေစာႀကီးပဲ။ ၾကည့္ရတာ မာ့ခ္အိမ္မွာ ညအိပ္တာနဲ႔တူတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆိုင္ေရွ႕က ျဖတ္ျပန္သြားတာ” ေရာ္ကီက တိုးတိုးေလး ဆက္ေျပာတယ္။
“သူ႔ကို ထပ္ေတြ႕ရင္ မွတ္မိဦးမလား” ကြၽန္မေမးလိုက္တယ္။”မွတ္မိတယ္။ သူက အရမ္း ႐ုပ္ဆိုးေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိပါတယ္။” ေရာ္ကီက ေျပာတယ္။ ကြၽန္မ မ်က္လုံးထဲမွာ မသကၤာတဲ့သူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြ တန္းစီၿပီး ေပၚလာတယ္။
လီဆာ၊ မက္ဂီနဲ႔ ဘဲလ္ တို႔ကလြဲရင္ က်န္တဲ့သူေတြ သိပ္မျဖစ္ႏိုင္။ အေျခခံအားျဖင့္ မာ့ခ္ဟာ အျပင္ထြက္ရမွာ အရမ္းပ်င္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ကယ္ေဖာက္ျပန္ရင္ေတာင္မွ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လာတဲ့သူ ဟုတ္ရင္ဟုတ္။ မဟုတ္ရင္ ေဖာက္ျပန္ဖို႔ သိပ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး.။
ကြၽန္မခ်က္ခ်င္း ေရာ္ကီကို ကြၽန္မ ဖုန္းနံပတ္ေပးၿပီး အစီအစဥ္ကို ရွင္းျပတယ္။အစီအစဥ္ကေတာ့ မသကၤာတဲ့ သုံးေယာက္ကို အိမ္ကို ဖိတ္ၿပီး ဖဲ႐ိုက္ၾကမယ္။ ၿပီးရင္ သူတို႔သုံးေယာက္ကို ခြဲျခားၿပီးေတာ့ ဒီစတိုးဆိုင္မွာ ပစၥည္းတစ္မ်ိဳးစီ ဝယ္ခိုင္းမယ္။လီဆာ ဝယ္မွာက အံစာတုံး ၊ မက္ဂီ ဝယ္မွာက အေအး ဘဲလ္ ၊ ဝယ္မွာက ဖဲထုပ္
ေရာ္ကီက တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ၾကည့္ၿပီးသြားတဲ့အခါမွာ ဟိုေန႔က လာသြားတာ ဘယ္သူလဲဆိုတာကို ကြၽန္မကို ဖုန္းဆက္ၿပီးေျပာမယ္။ကြၽန္မစိတ္ထဲမွာ အေစာတည္း မက္ဂီပဲဆိုတာ ေသခ်ာေပမယ့္လည္း အဲလိုပဲ စီစဥ္ျဖစ္သြားတယ္။
ကြၽန္မေသခ်ာရတဲ့ ပထမအေၾကာင္းရင္းက မက္ဂီကို ၾကည့္ရတာ မာ့ခ္ကို စိတ္ဝင္စားေနတဲ့ပုံေပါက္တယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က မာ့ခ္ဟာ မက္ဂီနဲ႔ ထိေတြ႕ဆက္ဆံတာ အမ်ားဆုံးျဖစ္လို႔ပဲ။အျခားသူေတြကေတာ့ လီဆာဆိုရင္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီ၊ ဘဲလ္ကေတာ့ သူ႔မွာ ခ်စ္သူရွိေနၿပီဆိုေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်က ပိုနည္းတာေပါ့။
“မာ့ခ္ ငါ့ကို အေအးေလး တစ္ခြက္ေလာက္ ယူေပးပါလား”ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မအေတြးေတာင္ မဆုံးေသးဘူး ဘဲလ္က အလြန္ခ်ိဳသာတဲ့ ေလသံနဲ႔ မာ့ခ္ကို အကူအညီေတာင္းေနၿပီ။ တစ္ခဏအတြင္းမွာ ဘဲလ္ကို မသကၤာမႈဟာ တစ္ဟုန္ထိုး တက္သြားတယ္။
“မာ့ခ္၊ ကြၽန္မ အိမ္သာ ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္။ ရွင္ကြၽန္မကို ဖဲေမႊထားေပးပါလား” ေျပာရင္း လီဆာဟာ မာ့ခ္ ပုခုံးကို ပုတ္လိုက္႐ုံသာမက လက္ကိုေတာင္ ထိသြားေသးတယ္။သုံးေယာက္လုံး မသကၤာစရာေကာင္းတယ္.!!!!!
ကြၽန္မၾကည့္ရင္း မ်က္လုံးေတြ မီးေတာက္ေတာ့မလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဖဲျမန္ျမန္႐ိုက္ၿပီး ေရာ္ကီ့ဆီက ဖုန္းျမန္ျမန္လာဖို႔ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္။
နာရီအခ်ိဳ႕ ကုန္လာေတာ့မွ နားဖို႔ စေျပာတဲ့သူ ေပၚလာတယ္။ “ကဲေတာ္ၿပီ၊ မ႐ိုက္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မေယာက္်ား ကြၽန္မကို ေစာင့္ေနေတာ့မယ္။ ကြၽန္မ ျပန္ေတာ့မယ္”
လီဆာရဲ႕ အဲဒီစကားက ကြၽန္မကို စိတ္သက္သာရာရေစတယ္။ သုံးေယာက္လုံးကို တံခါးနားထိ လိုက္ပို႔ၿပီးသြားေတာ့ ကြၽန္မ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလသံနဲ႔ မာ့ခ္ကို ေမးလိုက္တယ္။ မာ့ခ္ေရ အဲဒီ မိန္းမသုံးေယာက္ထဲမွာ ဘယ္သူလွတယ္လို႔ထင္လဲမာ့ခ္ မ်က္လုံးကို တီဗြီက မခြာပဲ လွမ္းေျဖတယ္။ “အဲေလာက္ မိတ္ကပ္ေတြ ထူပ်စ္ေနေအာင္ လိမ္းထားတာ၊ ဘယ္သူလွလဲ၊ ဘယ္သူ႐ုပ္ဆိုးလဲ ဘယ္လိုလုပ္ခြဲမလဲ။”မာ့ခ္ရဲ႕အေျဖက ကြၽန္မ လိုခ်င္တဲ့ အေျဖမဟုတ္ေပမယ့္လည္း မဆိုးလွပါဘူး။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေရာ္ကီ ဖုန္းဆက္လာၿပီေပါ့ “ေရာ္ကီ၊ ျမန္ျမန္ေျပာစမ္း၊ အံစာတုံးလား၊ အေအးလား၊ ဖဲထုပ္လား” ကြၽန္မ အေလာတႀကီး ေမးလိုက္တယ္။
“မမဝင္ဒီ၊ တစ္ေယာက္မွ မဟုတ္ဘူး” ေရာ္ကီရဲ႕ အသံက ဒီ အစီအစဥ္မေအာင္ျမင္တဲ့အတြက္ နည္းနည္း စႏိုးစေနာင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ အသံနဲ႔ ။
တစ္ေယာက္မွ မဟုတ္ၾကဘူး။ အဲဒါဆိုရင္ ျပႆနာက တစ္ကယ္ႀကီးၿပီ၊ ကြၽန္မသိတဲ့ သူမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့။ မာ့ခ္ကေတာ့ တစ္ကယ္ကို ေလွ်ာက္ကဲေနၿပီထင္ပါရဲ႕။ဒီကိစၥက ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကြၽန္မကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေပးေနတာ သုံးလရွိသြားပါၿပီ။ ဒီသုံးလအတြင္းမွ ကြၽန္မ မာ့ခ္ ကို ဘာမွ မေျပာခဲ့ပါ။ ကြၽန္မမွာ ဘာသက္ေသ အေထာက္အထားမွ မွမရွိဘဲေလ။
သုံးလၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ ညတစ္ညမွာ ကြၽန္မ အိပ္မလို႔ ကုတင္ေပၚအတက္ ေျခေခ်ာင္းေလးက ကုတင္နဲ႔ တိုက္မိသြားၿပီး ေသြးေတြ တရေဟာ ထြက္လာတယ္။
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ မာ့ခ္ကို ၾကည့္ၿပီးမႏႈိးရက္တာနဲ႔ ကြၽန္မဟာ ကြၽန္မ လမ္းထိပ္ စတိုးဆိုင္ ကိုသြားၿပီး ေရာ္ကီ့ဆီက ပလာစတာသြားဝယ္တယ္။ အိမ္ေပါက္ပဲ ေရာက္ေသးတယ္။ ကြၽန္မဖုန္းျမည္ေနသံကို ထူးထူးဆန္းဆန္းၾကားလိုက္ရတယ္။
ကြၽန္မ အျမန္ အိမ္ထဲ ေျပးဝင္သြားၿပီး ဖုန္းသြားကိုင္ေတာ့ ေရာ္ကီ့ ဆီက ျဖစ္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ “မဝင္ဒီ မဝင္ဒီ၊ ဟိုအရမ္း႐ုပ္ဆိုးတဲ့မိန္းမ ကြၽန္ေတာ့္ဆီက ပလာစတာဝယ္ၿပီး မာ့ခ္အိမ္ထဲကို ဝင္သြားတာ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္တယ္။”
ေသေတာ့မွာပဲ။ ကြၽန္မ မိတ္ကပ္ မပါဘဲ အိမ္ျပင္ထြက္မိ႐ုံေလးပါ။ အဲေလာက္ေတာင္ဘဲ ကြာသလားရွင္
Credit: မူရင္းေရးသားသူ
