ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခြင့္လႊတ္ပါ ဆရာမ
တစ္ခါက မူလတန္း ေက်ာင္းတစ္ခုတြင္ အလြန္ညဏ္ထိုင္းေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ဘာသာရပ္တိုင္းတြင္ အားနည္းၿပီး ဆရာမက မည္သို႔ပင္ ႀကိဳးစားသင္ျပေသာ္လည္း တိုးတက္မလာ။ ဆရာမ ေျပာသမွ်ကိုလည္း နားလည္ပံုမရပဲ မ်က္လံုး ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ ၾကည့္ေနတတ္သည္။ အတန္းသားမ်ားက သူ႔ကို ေမာင္န ဟု စၾကသည္။ ၾကာေတာ့ နာမည္ရင္းေပ်ာက္ကာ ေမာင္နဟုသာ တြင္ေနသည္။
စာသင္မရသည့္အဆံုး ဆရာမက ေမာင္နအေမကို ဆင့္ေခၚသည္။ ကေလးအေျခအေနကို အမွန္အတိုင္းေျပာျပေတာ့ ေမာင္နအေမက လက္မခံ။ သူ႔သားသည္ ကမ႓ာေပၚတြင္ အေတာ္ဆံုးသူ ျဖစ္ရမည္ဟု ယံုၾကည္သည္။ အျခားအတန္းေဖာ္ မ်ားကပါ သူ႔သားကို ႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံေနသည္ကို သိေသာ္ ေမာင္နအေမသည္ မခံစားႏိုင္ေတာ့။ ေမာင္နကို ေက်ာင္းထုတ္ ကာ သူ႔ကိုအထင္ေသးသူမ်ားႏွင့္ေဝးရာ တနယ္တေက်းသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားေလသည္။
ႏွစ္ သံုးဆယ္ခန္႔ ၾကာသြားသည္။ ဆရာမသည္ က်န္းမာေရးအရ ေဆးပင္စင္ ယူလိုက္ရသည္။ ႏွလံုးေရာဂါသည္ သက္သာမလာ။ ဆိုးသထက္ဆိုးလာေသာေၾကာင့္ ဆရာဝန္မ်ားက ခြဲစိတ္ကုသမႈ ခံယူရန္ အၾကံေပးၾကသည္။ ယေန႔ ျမန္မာျပည္တြင္ အေတာ္ဆံုး ႏွလံုးအထူးကုရွိေၾကာင္း၊ သူကုသမွ် အဖိတ္အစင္မရွိ အားလံုးေရာဂါေပ်ာက္ကင္းၾကေၾကာင္း ေျပာျပၾကသည္။ ဆရာမသည္ ေၾကာက္လွေသာ္လည္း ထိုအထူးကုႏွင့္ဆိုလွ်င္ ခြဲစိတ္ကုသခံဖို႔ သေဘာတူလိုက္သည္။
ခြဲစိတ္မႈ ေအာင္ျမင္သည္။ မိသားစုဝင္မ်ား ယခုမွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္သည္။ ဆရာမကို ခြဲခန္းထဲမွ လူနာခန္းထဲသို႔ သယ္ေဆာင္ လာသည္။ သတိမရေသးေသာ္လည္း အားလံုး ပံုမွန္အတိုင္းျဖစ္ေနၿပီ။ အသက္ရႉစက္ႏွင့္ အျခားပိုက္မ်ားကေတာ့ တပ္ထား ရဆဲ ျဖစ္သည္။ အထူးကု ဆရာဝန္ႀကီးက ဆရာမ သတိျပန္ရသည့္တိုင္ ေစာင့္ေနေပးသည္။ သူ႔ ငယ္စဥ္က ဆရာမ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခုလို ျပန္ဆံုၿပီး ကူညီခြင့္ရတာ ဝမ္းသာေၾကာင္း၊ ဆရာမကေတာ့ သူ႔ကို မွတ္မိမယ္ မထင္ေၾကာင္း၊ ေဆးကုသ စရိတ္အားလံုးကို သူက တာဝန္ယူမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ မိသားစုဝင္မ်ား ဝမ္းသာၾကသည္။
ဆရာမ သတိျပန္ရလာသည္။ နႈတ္ခမ္းလႈပ္လာၿပီး အသံတိုးတိုး ထြက္လာသည္။ မ်က္လံုးကို အားယူဖြင့္သည္။ အထူးကု ဆရာဝန္ႀကီးက ႐ုတ္တရက္ မလႈပ္ဖို႔ စိတ္ေအးေအးထားဖို႔ႏွင့္ ခြဲစိတ္မႈေအာင္ျမင္ေၾကာင္း ဆရာမ ေရာဂါေတြ ေပ်ာက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ဆရာမ မ်က္လံုးမ်ား ၾကည္လင္သြားခ်ိန္တြင္ ဆရာဝန္ႀကီးကို ျမင္ရသည္။
“ဆရာမ ေနရတာ သက္သာလား။ ကၽြန္ေတာ့ကို မွတ္မိလား။ ဆရာမတပည့္ေလ” ဟု ေမးသည္။
အေတာ္ၾကာ စိုက္ၾကည့္ၿပီးေသာ္ ဆရာမ သည္ မွတိမိေၾကာင္းေခါင္းဆတ္ျပရင္း မ်က္လံုးအိမ္မွ မ်က္ရည္မ်ား က်လာသည္။ ဆရာဝန္ႀကီးလည္း မ်က္ရည္စို႔လာၿပီး
“ဆရာမ မငိုပါနဲ႔ေတာ့။ ေရာဂါေတြေပ်ာက္ၿပီပဲ။ စိတ္ေအးေအးထားၿပီး အနားယူပါ။ ကၽြန္ေတာ္ရံုးခန္းမွာ လိုအပ္တာေလး ေတြ သြားစီစဥ္လိုက္ပါအံုးမယ္” ဟုဆိုကာ ထြက္သြားေလသည္။
အနီးက သန္႔ရွင္းေရးဝန္ထမ္းကိုလည္း အခန္းေသခ်ာျပင္ဆင္ေပးဖို႔ မွာသြားခဲ့သည္။
သူထြက္သြားၿပီးေနာက္ ဆရာမ အေမာေဖာက္လာသည္။ ပါးစပ္မွ တစ္ခုခုေျပာေနေသာ္လည္း အသက္ရႉပိုက္ေၾကာင့္ ဝူးဝူးဝါးဝါးသာ ၾကားရသည္။ ဆရာမ မ်က္ႏွာသည္ တျဖည္းျဖည္း ျဖဴရာမွ အ ျပာေရာင္သန္းလာသည္။ ဆရာဝန္ႀကီးကို အေျပးအလႊားသြားေခၚပါေသာ္လည္း ေနာက္က်သြားေလၿပီ။ ဆရာဝန္ႀကီးေရာက္လာေသာ္ အသက္မမီေတာ့ေခ်။
ခြဲစိပ္မႈ ေအာင္ျမင္ပါလွ်က္ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ ယခုလို ျဖစ္ရတာလဲဟု မိသားစုဝင္မ်ားက ေမးခြန္းထုတ္ၾကသည္။ ဆရာဝန္ႀကီး က မ်က္ရည္ၾကားမွ အားယူရင္း မခ်ိတင္ကဲႏွင့္
“လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေလာက္က အရမ္းညဏ္ထိုင္းတဲ့ ေမာင္နဆို တဲ့ ဆရာမ တပည့္ေလးကို မွတ္မိၾကပါသလား ခင္ဗ်ာ” ဟု ေမးေလသည္။
ဆရာမ အမ်ိဳးမ်ားက မွတ္မိေၾကာင္းေျပာရင္း သူတို႔ပါ ရင္ခုန္ စိတ္လႈပ္ရွားလာၾကသည္။
ဆရာဝန္ႀကီးက ဆက္လက္ၿပီး
” အဲဒီေခြးမသားက အခုဒီေဆးရံုမွာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနတာ။ ခုနက သူ႔ဖုန္စုပ္စက္ကို တပ္ဖို႔ ဆရာမရဲ႕ အသက္ရႉစက္ရဲ႕ ပလပ္ကို ဆြဲျဖဳတ္သြားတယ္ေလ။ ဒီေလာက္ ညဏ္တုန္းတဲ့ေကာင္ကို သူငယ္ခ်င္းခ်င္း ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ အလုပ္ခန္႔လိုက္မိတာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ” ဟုေျပာရင္း ငိုခ်လိုက္ ေလေတာ့သည္။
(အကယ္လို႔ သင္သည္ ဆရာဝန္ႀကီးကို ေမာင္နဟု ထင္ေနခဲ့သည္ရွိေသာ္ ျမန္မာဇာတ္ကားမ်ား အလြန္အကၽြံ ၾကည့္ျခင္းကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ ေမတၱာေရွ႕ထား သတိေပးစကား ဆိုလိုက္ရပါသည္။)
Credit: မူရင္းေရးသားသူ
